“Mahîgpît ang kÂpît ko sa raîlîngs habang pînîpîlît at hînîhîla niya kong sumama sa kanya…”

Uunahan ko na kayo, I’m not good at telling stories but I’ll try to deliver what happened that day.

It all started when we’re both Grade 10, may seatmate akong Muslim, math quiz noon at gusto niyang kumopya sa ‘kin pero ayaw ko siya pakopyahin, instead, I suggested na turuan siya tapos sagutan niya mag-isa.

He accepted the offer at tinuro ko sa kanya ‘yong 1 tapos guide na lang sa 2, at siya na sa 3-5.

After that, na-perfect niya ‘yong quiz, ako naman 4 lang ang binanggit na score para ma-record ng teacher, pinagtawanan siya ng mga classmate namin ang galing daw mangopya.

‘Yong proud smile niya noong una, napalitan ng hiya. ‘Di ko kayang manahimik kaya nagsalita ako pinaliwanag ko ang nangyari, 0 na nilagay ng teacher namin dahil ‘di rin niya siguro ako marinig nang maayos dahil mas malakas pa ang kantsyawan at sigawan sa room.

Sinabihan naman ako ng seatmate ko na ayos lang, pero napanghinaan na siya ng loob, hindi na lang daw siya uulit.

Kahit ilang beses kong sabihin na siya sumagot no’n at hindi niya kinopya dahil binabantayan at gina-guide ko siya sa pagsasagot at nakikita kong nagso-solve siya.

Inantay kong mag-break bago pumunta sa desk ng Math teacher, na adviser din namin. Pinaliwanag ko sa kanya ‘yong nangyari kaya pinalitan niya ‘yong 0 ng 5, sinabi ko ‘yon sa seatmate ko at tuwang-tuwa siya.

Masaya ako non na makitang okay na ulit siya, pero alam kong ‘di na niya ulit susubukan dahil masaya na man daw siyang naka-perfect score na sagot niya lang, e pinagtawanan naman daw siya kaya hinayaan ko na lang.

Wala naman din ako sa lugar para pilitin siya kahit ‘yon pa ang binilin ng teacher ko na ipursigi ko raw na baguhin ang academic ng seatmate ko.

Noong una, okay naman ang lahat, pero hindi ko akalaing pagsisisihan ko ‘yong maliit na kabutihang pinakita ko, na kung tutuosin ay ginawa ko lang din para sa sarili ko: una, ayaw ko lang makopyahan; pangalawa, kaya pinagtanggol ko siya ay dahil lang sa guilt.

Ilang linggo matapos ng pagtulong ko, nag-uusap na kami at nagkukuwentuhan, hanggang sa sinubukan na niya akong ligawan.

Hindi ako pumayag dahil Muslim siya. Ako ‘yong tipo ng tao na ‘date-to-marry’, hindi kita i-de-date kung hindi ko nakikita ang sarili kong papakasalan ka someday.

At dahil muslim siya, mas lalong ayoko dahil if ever makasal kami, puwede siyang mag-asawa pa ng iba. Sinabi niya rin na ako raw ang gagawin niyang first wife kaya ‘wag daw ako mag-alala, pero instead na ma-flatter, parang mas nainsulto ako.

I’m not judging Muslim’s tradition but as a Catholic and a daughter who raised to love only one in her life and to be love by a person who can only love me, ayoko nang may kahati at isa pa, hindi ko rin siya type, maliit lang akong babae at mas maliit pa siya sa ‘kin.

Bukod don, may nililigawan pa siya bukod sa ‘kin, ang reason niya pa ay puwede siyang mag-asawa hanggang 4 dahil ‘yon ang kayang buhayin ng family asset nila bilang nag-iisang anak na lalaki.

Wala akong alam sa patakaran or tradition ng Muslim, pero ang alam ko, iniinsulto niya ang pagkababae ko, as a people pleaser, maayos ko siyang tinatanggihan kahit gusto ko nang tûsûkin ng ballpen ang mukha niya.

Kaso iba pala ang dating sa kanya ng lahat ng ‘yon, akala niya ay nag papakipot lang ako.

Then after ilang rejection, nainis na ata siya. He then started to attemp na i-k!ss ako “accidentally ” pero ‘di ako b*b* kaya walang k!ss na naganap, may mga kasabwat pa siyang classmate na nag-aabang ng camera.

‘Yong isang friend naman niya ang tatawag sa ‘kin habang siya nakapwesto para ‘pag lumingon ako, mag-kikiss kami “accidentally”, pero masyado silang obvious, kaya instead lumingon, tumatayo ako para hanapin ‘yong tumatawag sa ‘kin.

Dahil din siguro sa mga failed attempts niya kaya nag-try siya ng ibang way. One day, pulang-pula at laking-laki ‘yong mata niya habang hînîhîla ako.

Nasa pasilyo kami ng school, hindi ako aware na sab0g siya kasi ‘di naman ako familiar sa mga ganung bagay that time, pero alam kong ‘pag sumama ako, magsisisi ako.

Mahîgpît ang kapît ko sa raîlîngs habang pînîpîlît at hînîhîla niya kong sumama sa kanya.

Ihahatid niya daw ako at dadaan kami sa shortcut sa Manggahan, kung saan sa oras na ‘yon wala ng dumadaan dahil lumipas na yung uwian, at mga cleaners na lang naiwan sa school at mga teachers.

No’ng time na ‘di na kaya ng lakas ko, may dumating akong kaibigan na inawat ‘yong Muslim at sinabing sa kanila ako sasabay.

Naîîyak ako no’n, ‘di ko lang pinapakita dahil baka na ma-misinterpret ko lang ang situation.

Walang nakakaalam sa nangyari bukod sa isang kaibigan ko. Sobrang na-tr4uma ako, ilang araw din akong may pâsâ no’n.

Actually, hanggang ngayon ay dala ko ‘yong takot, then after that incident, do’n na nagsimula na mag-send siya sa ‘kin sa Messenger ng mga mâs3s3lâng bâhâgi ng kât4wân niyâ.

Binlocked ko siya. Wala pa ring nakakaalam sa nangyayari, tak0t na tak0t ako sa mga gul0 na possibleng mangyari, at alam kong ako ang lalabas na masama dahil ginagawa kong “big deal” ang lahat.

Kahit naka-block na siya sa FB ko at may kasama na ‘ko laging umuwi, seatmate naman kami sa room, may mga times na sa ibang upuan ako nakikiupo pero ‘pag strict sa sitting arrangements, no choice ako kaya sasarilinin ko ang takot at magpapanggap na ayos lang ang lahat sa t’wing kakausapin n’ya ko.

‘Yong isang buong taon na ‘yon ang naging t0rturě sa buhay ko. Until now, tâk0t akong lumabas ng bahay dahil baka andiyan lang siya.

2 years after the incident, may kaibigan ‘yung Muslim at naging kapitbahay namin siya, pumunta siya doon that time, nakita ko siya, ‘di ako lumabas ng kuwarto maghapon at umiiyak ako nang umiyak, nanginginig sa tak0t kahit alam kong safe ako.

Nasa bahay naman ako, bakit natatakot ako? Hanggang ngayon, ‘yan ‘yong mga naiisip ko.

Aware akong nagse-self pity na lang ako pero hindi ko talaga mapigilan no’ng nakita ni mama ‘yong iyak ko that time, pinilit niya kong mag-open sa kanya tsaka niya nalaman lahat.

Walang alam ‘yong father ko dahil abroad pero alam ng kapatid ko. Kinompronta ng mama at kapatid ko ‘yong lalaki kaso wala na nga kaming laban kasi sinira ko ang ebidensya dahil sa takot.

2 years na rin ang lumipas simula no’ng araw na ‘yon, bukod do’n, walang h@r@ssment na nangyari, puro attempts lang even though ‘till now hinahabol ako ng tak0t ko.

Pero sa ngayon, ikakasal na ‘ko, malapit na, at nakuwento ko na sa partner ko ‘yong mga nangyari noong taon na ‘yon, kaya kahit papano, I feel guarded and safe ‘pag andito ‘yong partner ko.

Tagay, 2017, *Confidential

*do not copy/paste this content on any platform