“‘Wag mo kuhain ang baby ko,” sabi ko sa batang nakita ko na nasa 6-7 years old, maîtîm, mabalahibo na parang puro grasa ang katawan na nakahawak sa tiyan ko habang mag-isa ako sa hospital room…

Naikuwento ko na ito noon sa isang page, hindi ko lang matandaan kung sa FEUSF or somewhere else.

I was 5 months pregnant that time, first time ko rin magpa-ultra sound that time pero it became my first ever nightmare. Walang heartbeat ang baby sa tiyan ko, nagulat ako kasi active siya night before ako magpa-ultrasound. Kasama ko ang best friend ko nung nagpa-ultra ako.

After sabihin na walang heartbeat, di ko alam kung iiyak ako or what. Sinabi ko agad sa asawa ko na walang heartbeat, nasa work pa kasi siya that time. Naghanap kami ng mga ospital na nagra-raspa, immediate raspa kasi nung nagpa-second opinion ako, sabi ng doctor need ng alisin ASAP kasi puwede na ako malas0n.

Nakarating na kami ng Jose Rodriguez sa may Tala. Nagpa-admit ako, may ilang araw din akong nag-labor para mailabas siya ng normal kahit wala na siyang buhay. Paglabas niya, ang gwapong bata sana, maputi, mahahaba ang biyas, pero lubog na ang tiyan at itim na ang ulo niya. Sabi ng doctor baka raw meron sa min may sakit sa puso na na-inherit.

Nilipat ako sa room ko, that night walang magbabantay sa kin kasi iuuwi ang baby para mailibing, I was expecting na may makakasama ako sa room kasi ang laki dun, 6 beds sa isang room tapos ako lang nag-occupy. Hindi naman ako matatakutin pero doon nagsimula ang kinatatakutan ko. After mag-rounds ng nurse sabi niya, “Ma’am, puwede mo i-lock ang pinto kasi umaga pa naman ulit iikot, wala ka pala bantay.” Sabi ko, “Sige po, isasarado ko na lang.”

Talaga naman ni-lock ko ang pwesto ng higaan ko malapit sa pinto, then the rest ng mga hospital bed ay pa-bintana na. After ko magbasa nung devotional book ay natulog na ko. Siguro madaling araw na iyon, para akong nananaginip pero parang totoo, may batang mga nasa edad na 6-7 years old, maîtîm, mabalahibo na parang puro grasa ang katawan na nakahawak sa tiyan ko.

Iyak daw ako nang iyak, sabi ko wag niyang kuhain ang baby ko, tapos nagising ako bigla na umiiyak din talaga at nakahawak ako sa tiyan ko. Naalala ko na wala na pala ang baby ko.

Hindi ko alam kung may koneksyon siya sa pagkawala ng baby ko, kaya after ko makalabas sa ospital ay nagsisindi ako ng kandila gabi-gabi, kapag tulog na ang lahat nagpe-pray ako para humingi ng tawad sa Lord dahil hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko para di niya masilayan ang mundo.

J*, 20**, *Confidential

*do not copy/paste this content on any platform